Sorry, we're closed!

Zawsze chciałam spróbować swoich sił w pisaniu filmowego bloga i udało mi się. Prowadzenie tej strony przez prawie osiem miesięcy uważam za spory sukces :) Okazało się jednak, że tak do końca nie jest to zajęcie dla mnie. Czasem mam problem z uzewnętrznieniem swoich myśli, co czyni ze mnie kiepską blogerkę. Tak czy inaczej dobrze bawiłam się planując kolejne wpisy i kategorie, pisząc krótkie notki i wybierając zdjęcia. Ostatnie miesiące nie sprzyjały jednak pisaniu, a kolejne zapowiadają się podobnie - kiepsko dla bloga, wspaniale dla mnie :). 

W związku z obowiązkami jakie czekają mnie przy festiwalu Nowe Horyzonty oraz dłuższym wyjazdem, postanowiłam zawiesić działalność bloga na czas nieokreślony. Niewykluczone, że na zawsze. Jeśli wrócę do pisania to mam nadzieję, że przerwa wyjdzie mi tylko na dobre. Jeśli nie, ta strona w całości pisana, redagowana przeze mnie będzie miłą pamiątką po tym okresie "kreatywnego spędzania wolnego czasu". Jak pisałam na samym początku: chęć zrobienia czegoś jest wystarczającym powodem by się za coś zabrać. Nie chodzi o to, że zabrakło mi chęci, ale przelałam je na inne działania. Cały czas szukam, próbuję, sprawdzam się w nowych rzeczach. Blog był jedną z nich i nie chce zostawiać go niedokończonego. Od teraz ma początek i koniec. A może kiedyś przyjdzie czas na kolejną część?

Cieszę się, że w ciągu tych paru miesięcy blog miał trochę wyświetleń i komentarzy. Być może komuś spodobał się jakiś post lub zainteresował film. Żałuję, że nie poświęciłam więcej uwagi filmom z klasycznego okresu rozwoju kina. Cały czas sama dokształcam się w tej kwestii i odkrywam nowe stare filmy. Namawiam po sięgnięcie do starych produkcji. Czasem znamy tylko tytuł lub fragmenty, a nasze wyobrażenie o filmie jest mylne. Oglądajmy i odkrywajmy. Kino to nie tylko głośne tytuły wyświetlane w polskich kinach. To filmy stare lub nowe, kompletnie nieznane, odkrywane po raz pierwszy lub kolejny. Od pewnego czasu sama staram się sięgać po więcej i każdemu gorąco polecam!

P.S. Przy okazji tworzenia bloga odkryłam stronę doctormacro.com pełną wspaniałych zdjęć aktorów i fotosów filmowych głównie z okresu Złotej Ery Hollywood. Kilka z nich wklejam na pożegnanie.

fot.digitaltrends.com, doctormacro.com

THE END

Trochę zapomniany blog...

"The joy of life" Henri Matisse

Zaniedbałam blogowe obowiązki, prawda? Po festiwalu musiałam wrócić do rzeczywistości, co zajęło mi trochę czasu. :) Potem zaczął się czerwiec, czyli czas nauki i zaliczeń, ale też załatwiania przedwakacyjnych spraw. Czasu na kino jest więc troszkę mniej, na pisanie prawie w ogóle i to pewnie nie zmieni się w ciągu najbliższych dni. Mam nadzieję, że gdy mnie ten szalony tydzień będzie lepiej. Tymczasem podzielę się  moją "filmową" historyjką.

Jakiś czas temu, podczas rozmowy kwalifikacyjnej na kolejny wolontariat zostałam zapytana jaki tytuł wybrałabym dla filmu o moim życiu, kto zagrałby główne role i jak film zaczynałby się lub kończył. Nie wiele myśląc odpowiedziałam, że bardzo lubię stare kino i miło było by jeśli w główne role wcieliłyby się gwiazdy starego Hollywood: Ava Gardner i Clark Gable. W moim filmie nie mogłoby zabraknąć sceny z zachodem słońca na plaży, a tytuł mógłby brzmieć: "The Joy of Life" . 

Może to nie jest najoryginalniejszy pomysł świata, ale taka była pierwsza myśl, która przyszła mi do głowy. Nie wiem dlaczego akurat para hollywoodzkich kochanków i zachód słońca, bo "mój film" z pewnością nie byłby komedią romantyczną :). Poszperałam w internecie i okazało się, że "The joy of life" już istnieje. Jako krótki film dokumentalny i jako obraz Henri'ego Matisse. Poniżej wrzucam parę zdjęć z mojej "Radości życia" :)

Clark Gable i Ava Gardner

Enjoy your life!

fot. wikipaintings.org, doctormacro.com, clairesdailyinspiration.blogspot.com, funpop.com, bellbookandcandles.tumblr.com, fizykon.org

PLANETE + DOC FILM FESTIVAL

Udział w odbywającym się po raz drugi we Wrocławiu Planete + Doc Film Festival sprawia, że nie mam czasu na śledzenie bieżącego repertuaru kinowego. Nie żałuję, bo spędzam czas na oglądaniu i nadrabianiu dokumentalnych zaległości.

Festiwal odbywa się po raz 10. w Warszawie i po raz 2. we Wrocławiu. W ciągu tych lat stał się jedną z najważniejszych imprez filmowych poświęconych filmom dokumentalnym. W 2009 roku zdobył nagrodę Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej jako "najważniejsze międzynarodowe wydarzenie filmowe roku".

Gościem specjalnym tegorocznej edycji festiwalu jest Peter Mettler, którego wystawę Teledivintry można zobaczyć w klubie festiwalowym Niskie Łąki. Muzyczną gwiazdą był zespół Efterklang, który swój koncert dał w piątek. Nie znałam ich wcześniej, ale po udanym występie postanowiłam przyjrzeć się ich twórczości.

Wracam do moich festiwalowych obowiązków i przyjemności. Miłego filmowego weekendu!

fot. planeteplus.pl, resident-music.com

Przelotni kochankowie

"I'm So Excited" - pod tym tytułem najnowszy film Pedro Almodóvara zobaczą widzowie anglojęzycznej cześci świata. Do naszym kin jako "Przelotni kochankowie" obraz wchodzi dzisiaj. Are you excited?

Przelotni kochankowie to pasażerowie lotu do Meksyku. Nie jest im jednak dane dotrzeć do celu, bo na skutek niedopatrzenia (zdradzę, że ze strony Antonio Banderasa i Penelope Cruz) i problemów technicznych  samolot musi lądować awaryjnie. W całej Hiszpanii nie ma jednak lotniska, na którym możnaby przeprowadzić niebezpieczny manewr. Wizja rychłej katastrofy i starania trzech zwariowanych stewardów, którzy próbują ostudzić (podgrzać?) atmosferę prowadzą do serii  komicznych wydarzeń.

Almodóvara się kocha albo nienawidzi. Podobnie będzie w przypadku jego najnowszego filmu. Ci, którzy znają twórczość reżysera wiedzą czego się po nim spodziewać. Przygotujmy się więc na serię lekko pikantnych, wulgarnych żartów i dużo gejowskiej załogi. Później będzie tylko lepiej - wesoło i kolorowo. Dla mnie dużym plusem jest to, że akcja filmu praktycznie cały czas toczy się w jednym miejscu - na pokładzie samolotu. Wyraziści bohaterowie skupieni na małej powierzchni to zabawa gwarantowana. Almodóvar do współpracy po raz kolejny zaprosił m.in. Javiera Cámarę, Cecilię Roth czy Lolę Dueñas i przygotował dla nich wspaniałe role. Reżyser przewidział w swoim filmie całą plejadę ciekawych postaci i pozwolił wykazać się swoim aktorom, a ci odwdzięczyli się naprawdę dobrymi występami.

Dla ukojenia nerwów trzech stewardów przygotowuje koktajl "Agua de Valencia" z wszystkich dostępnych napojów alkoholowych. "Przelotni kochankowie" mają w sobie coś z owego drinka. Są mieszanką absurdalnego humoru, postaci i dialogów. Mogą smakować albo nie. Ja proszę o więcej!

Przelotni kochankowie (Los amantes pasajeros) 2012

reż. Pedro Almodóvar

scen. Pedro Almodóvar

wyst. Javier Cámara, Lola Dueñas, Cecilia Roth, Blanca Suárez, Antonio Banderas, Penelope Cruz

fot. listal.com, hoycinema.com

A oto zdjęcia aktorów filmu dla hiszpańskiej edycji magazynu Glamour:

Javier Cámara

Blanca Suárez, Hugo Silva

Miguel Ángel Silvestre

Raúl Arévalo

fot.glamour.es

Reality

Luciano to mieszkaniec Neapolu. Pracuje jako sprzedawca ryb, dorabia małymi oszustwami. Jest kochającym mężem i ojcem. Chęć zaimponowania rodzinie sprawia, że bierze udział w castingu do włoskiej edycji "Big Brothera". Program ma przynieść mu sławę i pieniądze. Wybujała wyobraźnia i pewność siebie nie pozwalają Luciano przyjąć do wiadomości innej ewentualności niż dostanie się do reality show.

Film jest  kolorowy, przyciągający wzrok, trochę kiczowaty niczym telewizyjne show. Przedstawia rodzinę Włochów, która lubuje się w krzykliwych kolorach, przebierankach i dobrej zabawie. "Reality" pokazuje wręcz stereotypowo południe Włoch - rozkrzyczane kobiety, rozkapryszone dzieci, mężczyn w obcisłych koszulkach, gwar, radość i dobrą zabawę. Film jest więc nie tylko satyrą na świat programów telewizyjnych, ale przede wszystkim wyśmiewa ludzi nimi zafascynowanych.

Mimo pogodnego charakteru filmu i prześmiewczych zapędów, główny bohater jest postacią troszkę tragiczną. Chęć osiągnięcia sukcesu, nadzieja podsycana przez przypadkowe spotkania zmienia Luciano  i przemienia jego zalety w wady. Z pewnego siebie, przedsiębiorczego faceta staje się  zapatrzonym w siebie kombinatorem. Przygoda z telewizją nie wychodzi mu na dobre. Czasem tak się zdarza. Przygoda z "Reality"  może być jednak dla widza pozytywnym przeżyciem.

Reality 2012
reż. Matteo Garrone
scen. Matteo Garrone, Massimo Gaudioso, Ugo Chiti, Maurizio Braucci
wyst. Aniello Arena, Loredana Simioli, Nando Paone



fot.listal.com

Imagine

"Imagine" to historia Iana, który przybywa do Lizbony, by pomagać dzieciom w ośrodku dla niewidomych. Mężczyzna stara się pokazać uczniom swój sposób radzenia sobie z niepełnosprawnością. Jego najważniejszym celem jest jednak przekonanie podopiecznych, że świat można oglądać za pomocą słuchu, a osoby niewidome nie muszą być skazane na życie z laską do pomocy przy boku.  

"Imagine" to film dający do myślenia. Często powtarzany zwrot mówi bowiem, że ludzie, którzy widzą nie mają problemów ze wzrokiem patrzą, ale nie widzą. Dlatego film stara się zwrócić uwagę przede wszystkim na otaczające nas dźwięki. Słyszymy to, co słyszą bohaterowie: krople wody, stukanie obcasów, skrzypienie drzwi. To wyostrzenie dźwięków powoduje, że film staje się autentyczny. Możemy na chwilę zamknąć oczy, bo reżyser przekonuje nas, że obraz nie jest konieczny do odbierania świata. W "Imagine" ciekawe są również zdjęcia - utrzymane w jednaj tonacji, dominują ciepłe, słoneczne barwy. Jest to bardzo przemyślany zabieg, nie ma tu bowiem nadmiaru barw, rozpraszających kolorów. Nie ma, bo nie potrzeba.

"Imagine" to piękna historia, która sprawia, że po wyjściu z kina choć przez chwilę chcemy w pełni odbierać świat: patrzeć, widzieć i słyszeć.

Imagine 2012

reż. Andrzej Jakimowski

scen. Andrzej Jakimowski

wyst.Aleksandra Maria Lara, Edward Hogg, Francis Frappat, Melchior Derouet

fot.kinoteka.pl, kino.dlastudenta.pl,wprost.pl

Brat załamany, siostra w depresji cz. 2

Po kobietach przyszła kolej na mężczyzn. Braterskie stosunki między bohaterami filmowymi często nie oznaczają tych wynikających z więzów krwi. Kino pokazuje jak ważny w życiu mężczyzny jest przyjaciel, a triumfy święcą komedie kumpelskie ukazujące życie pełne przygód i zabawy. Jednak prawdziwym braciom wiedzie się nieco gorzej. Co ciekawe, podczas gdy siostrzane problemy powodowane są ciągłym porównywaniem, kontrastem między siostrami, braterskie niesnaski wynikają z często z rywalizacji o względy ojca. Przykładowo w filmie „Stary, kocham cię”, który nota bene jest komedią kumpelską, ojciec głównego bohatera zapytany o najlepszego przyjaciela mówi, że jest nim kolega z młodości oraz młodszy syn. Cios dla głównego bohatera- brat jest przyjacielem ojca, on nie. Takie sytuacje często mają miejsce.

Film „Pociąg do Darjeeling” Wesa Andersona opowiada historię trzech braci Whitman, którzy nie rozmawiali ze sobą od pogrzebu ojca. Najstarszy z nich organizuje podróż do Indii, a pozostali chętnie na nią przystają- ma to być odskocznia od ich problemów. Celem wyprawy, oprócz odnowy duchowej i pogłębienia relacji jest także odnalezienie przebywającej w zakonie matki. Francis (Owen Wilson), który ledwo uszedł z życiem z wypadku, Peter (Adrien Brody) niemogący pogodzić się ze śmiercią ojca oraz świadomością, że niedługo sam nim zostanie oraz Jack (Jason Schwartzman), pisarz uciekający przed toksycznym związkiem  - to bracia, których pozornie niewiele łączy. Z kim jednak dzielić problemy jak nie z rodzeństwem z krwi i kości, ludźmi o tych samych korzeniach i takich samych wpojonych wartościach. Choć może z czasem ulegają one zatarciu, trudno o nich zapomnieć. Rodzinne więzi najbardziej stara się pielęgnować Francis- najstarszy z braci kopiuje nawet matkę w opiece nad braćmi i podejmowaniu za nich decyzji. Oczywiście jak w pozostałych przypadkach rodzeństwu ze swoimi osobistymi problemami na głowie łatwo popaść w konflikt. Wzajemną niechęć potęguje stwierdzenie jednego z braci jakoby to on był faworytem ojca. No tak, nikt nie lubi być pomijany w podziale rodzicielskich uczuć. Emocje jednak opadają, a stwierdzenie okazuje się nieprawdziwe. Dalsza część filmu pokazuje jak  podróż wpływa na bohaterów. To co miało być pseudo-odnowieniem naprawdę okazuje się zbawcze. Bracia Whitman zbliżają się do siebie, a i na problemy znajduje się sposób.Rodzeństwo uczy się akceptować pewne rzeczy. Problemy dzielone i nieszczęścia znoszone wspólnie stają się mniej uciążliwe.

„Bracia” Jima Sheridana to film opowiadający o amerykańskim żołnierzu, który wraca z wojny w Afganistanie do rodziny, która wcześniej uznała go za zmarłego. Powrót ten nie należy do najłatwiejszych. Z powodu przeżytej traumy Sam (Tobey Maguire) nie potrafi odbudować swoich relacji z rodziną. Jego młodszy brat Tommy (Jake Gyllenhaal), który wyszedł z więzienia również nie potrafił wpasować się w rodzinne życie. Tu także da się zauważyć kontrast między rodzeństwem. Przykładny mąż i ojciec kontra awanturniczy kawaler, żołnierz przeciw skazanemu za rozbój - młodszy brat jest na straconej pozycji. Rywalizacja zostaje wykreowana przez ojca, który nie kryje, że młodszego syna uważa za nieudacznika. Poważny konflikt miedzy braćmi jest jednak spowodowany przez zazdrość. Zachowanie Sama, który nie wierzy zapewnieniom żony i brata, że nic ich nie łączu może doprowadzić do tragedii. Od dramatycznych wydarzeń dzielą bohaterów słowa: „jesteś moim bratem”. Wypowiadane przez Sama początkowo brzmią jak wyrzut, potem prawie jak zaklęcie znaczą tyle co: „jesteś moim bratem, nie pozwól mi cię skrzywdzić, bo wiem, że ty nie mógłbyś skrzywdzić mnie”. W przypadku „Braci” mamy do czynienia ze specjalną braterską więzią, na którą autorzy chcieli zwrócić uwagę. Sugeruje to sam tytuł filmu. Tommy mógłby być przecież przyjacielem rodziny, a fabuła nie musiałaby być zmieniona. Film wskazuje jednak jak ważną rolę odgrywają relacje między rodzeństwem w kryzysowej sytuacji. Oczywiście „zaklęcie” nie działa w każdym przypadku. Nie ma powodu, by brać je za pewnik. Więzi rodzinne nie są gwarancją bezgranicznego zaufania i szczerości, jednak w omawianych filmach widzimy, że bohaterom łatwiej radzić sobie z problemami, gdy mają przy sobie rodzeństwo.

Nie ma żadnych reguł na ukazanie stosunków rodzinnych w filmie. To samo tyczy się zmartwień i dylematów. Nie każde rodzeństwo ma kłopoty i nie każdy bohater w kłopotach ma rodzeństwo. Gdy jednak jest taka możliwość, a problemy się pojawią warto zwrócić się po pomoc do brata lub siostry. Zgodnie z przykładami pewnie wyniknie z tego najpierw rodzinna kłótnia, ale gdy emocje opadną kto jak nie rodzeństwo zrozumie bohatera filmowego.

fot.listal.com

Donoma

"Donoma" otrzymała Nagrodę Publiczności 12. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty. Zrealizowany (ponoć) za 150 euro film jest obrazem relacji między mieszkańcami przedmieść Paryża.

"Donoma" to opowieśc o ludziach, których losy nieustannie przeplatają się ze sobą. Młoda kobieta postanawia zaangażować się w związek na własnych zasadach, wybrany przez nią mężczyzna właśnie rozstał się z kobietą, której przyjaciółka wdaje się w romans z uczniem. Jego dziewczyna, zagorszała ateistka zaczyna doświadczać cudów.

"Donoma" była dla mnie łatwa w odbiorze: trudna tematyka, skomplikowane relacje i kamera prowadzona w niecodzienny sposób. Film był po prostu nierówny. Przykuwał uwagę, aby za chwilę nudzić. Momentami nie mogłam wysiedzieć na miejscu. Mimo to, w ogólnym rozrachunku film był dobry. Skupiał się na relacjach ludzi, którzy codziennie stykali się ze sobą, żyli w jednym środowisku, a mimo to nie potrafili zupełnie zrozumieć potrzeb i uczuć innych. Bohaterowie "Donomy" to egoiści. Wszyscy skupiali się wyłącznie na sobie, próbując podporządkować sobie innych. Gdy coś nie szło po ich myśli, lub ktoś wypowiedział na ich temat własną opinię, potrafili buntować się, krzyczeć i krzywdzić. Nie chcę analizować kolejnych wątków filmu, bo uważam, że każdy będzie miał swoją interpretację. Ja wciąż nie jestem pewna co do mojej. Świadczy to o tym, że nie można przejść obok "Donomy" obojętnie, czy ubrać w pewne ramy. Ilu widzów, tyle interpretacji i chyba na tym to właśnie miało polegać.

Donoma 2010
reż. Djinn Carrenard
scen. Djinn Carrenard
wyst.Vincente Perez, Laetitia Lopez, Salome Blechmans, Sekouba Doucoure, Emilia Derou-Bernal



fot.listal.com, movieposterdb.com, culturopoing.com

Wino truskawkowe

"Wino truskawkowe" to magiczna opowieść o zapomnianej wsi i zapomnianych ludziach. Film urzekł mnie bez reszty. Uwielbiam słodko-gorzkie opowieści, w których z pozoru nie dzieje się nic, a tak naprawdę może się zdarzyć wszystko.

Film Dariusza Jabłońskiego jest adaptacją zbioru opowiadań Andrzeja Stasiuka "Opowieści galicyjskie". Akcja "Wina truskawkowego"  rozgrywa się w Beskidzie Niskim na pograniczu polsko-słowackim.  Młody policjant Andrzej (w tej roli Jiri Machacek), uciekając od wspomnień rodzinnej tragedii, przenosi się do Żłobisk - małej miejscowości, w której może ukryć się przed światem. Bohater szybko zaprzyjaźnia się z miejscowymi. Poznaje traktorzystę, wulkanizatora - ludzi, którzy wydają się niepotrzebni we współczesnym świecie. Ulega też wdziękom tajemniczej Słowaczki Lubicy (Zuzana Fialova), która jest obiektem westchnień połowy męskiej części społeczności. O akcji tego filmu nie trzeba mówić dużo, bo nie wątki są tu najważniejsze. To postaci, ich historie, magia miasteczka, które położone z dala od zgiełku współczesności żyje własnym rytmem. O swojej rodzinnej miejscowości Lubica mówi, że nie ma w niej młodych. Wyjechali do miasta, albo rodzą się starzy. W Żłobiskach jest podobnie. Lata, doświadczenia i przeżycia kształtują mieszkańców. 

"Wino truskawkowe" to klimatyczna opowieść o ludziach, ich wyborach i decyzjach, poszukiwaniu szczęścia, choćby się było już po drugiej stronie. Na klimat filmu składa się muzyka Michała Lorenca i zdjęcia Tomasza Michałowskiego. Idylliczne krajobrazy charakterystyczne są dla miejsca na ziemi, któremu obce są zdobycze techniki, ale nie brakuje w nim pełnokrwistych postaci i ich zachowań przesiąkniętych emocjami: zdrad, miłości, przyjaźni i zbrodni. Tam, gdzie człowiek oddala się od współczesnego świata, zbliża się do siebie i innych. Dobór aktorów, polskich i zagranicznych, pozwolił filmowi rozwinąć skrzydła. Jiri Machacek i Zuzana Fialova pokazują w filmie słowiańskie dusze, porywcze i pełne temperamentu, natomiast polscy aktorzy starszego pokolenia- Jerzy Radziwiłowicz, Marian Dziędziel, Marek Litewka i Lech Łotocki kreują swoje postaci z wielkim zaangażowaniem, dbając o ich wiarygodność. Są to postaci doświadczone przez życie, którym jednak nie brakuje wiary i sił oraz dobrego humoru, aby czasem nawet żartować ze swego położenia. 

Film Jabłońskiego nie zachwyca zwrotami akcji, nieprzewidywalnością wydarzeń, jednak snuta powoli opowieść pozwala na chwilę przenieść się w świat inny: realistyczny, a zarazem magiczny. Wino truskawkowe to nie wytrawny trunek z dobrego rocznika, tylko słodko-kwaśny napój, który jednym może nie smakować, ale dla innych może być kojący.





Wino truskawkowe 2007
reż. Dariusz Jabłoński
scen. Andrzej Stasiuk, Dariusz Jabłoński
wyst. Jiri Machacek, Zuzana Fialova, Marian Dziędziel, Cezary Kosiński, Maciej Stuhr



fot.kino.dlastudenta.pl, kinopodbaranami.pl, stopklatka.pl, film.gazeta.pl

Polowanie

"Polowanie" opowiada historię nauczyciela - Lucasa, który zostaje oskarżony przez córkę swojego najlepszego przyjaciela o molestowanie seksualne. Mimo braku dowodów i niejasnego oskarżenia nikt nie wierzy w jego niewinność. Przypadkowe kłamstwo niszczy mu życie.

Film  Thomasa Vinterberga skupia się wokół motywu polowania, które w tym wypadku oznacza ataku na niesłusznie oskarżonego. Reżyser nie skupia się na niewinności głównego bohatera. Wiemy, że tak jest choć sam bohater tylko raz mówi wprost, że nie zrobił tego, co mu się przypisuje. Być może dlatego, że tylko winny się tłumaczy. Akcja filmu koncentruje się więc wokół nagonki na Lucasa. Niejasne oskarżenia stają się przyczyną wyobcowania i agresji. Nikt nie stara się zrozumieć bohatera, dowiedzieć się czegokolwiek o motywach oskarżenia, a tym bardziej spróbować dowieść jego niewinności. Zarzut molestowania seksualnego, szczególnie wobec dzieci to bardzo trudna kwestia, a przekonanie, że dzieci w takiej kwestii nie kłamią sprawia, że społeczność nie może zostać bezstronna. 

Przez cały czas trwania film zachęca do refleksji. Sprzyjają temu długie ujęcia i niespiesznie prowadzona fabuła. Nie ma tu zwrotów akcji. Śledzimy poczynania bohaterów w surowej duńskiej scenerii, która dodatkowo potenguje samotnośc i strach. W takich realiach głownemu bohaterowi przyszło zmierzyć się z lawiną oskarżeń, która z dnia na dzień przybiera na sile. W rolę nauczyciela wcielił się Mads Mikkelsen, który za swój występ otrzymał Złotą Palmę na ubiegłorocznym festiwalu w Cannes. Gra on człowieka, który w swojej walce jest sam i musi zwrócić się przeciw całemu światu. Z drugiej strony widzimy małą dziewczynkę - Klarę, która chroniona przez wszystkich wpada w pułapkę i sama nie wie, czy kłamie czy mówi prawdę. Te dwie postaci już dokońca zostaną naznaczone przez to wydarzenie. Łatki kata i ofiary nie da się tak łatwo odkleić.

Polowanie (Jagten) 2012

reż. Thomas Vinterberg

scen. Thomas Vinterberg, Tobias Lindholm

wyst. Mads Mikkelsen, Thomas Bo Larsen, Annika Wedderkopp

fot.listal.com

Brat załamany, siostra w depresji cz.1

        Problemy- kogo z nas nie dotyczą? Kryzysy i załamania nie omijają także bohaterów filmowych. Od czego jednak są bratnie dusze? Bratnie oraz siostrzane. Stosunki między rodzeństwem to temat stary jak świat. Nie dziwi nikogo fakt, że miłość (albo nienawiść) między rodzeństwem to motyw często wykorzystywany w kulturze, także w filmie. Oczywiście istnieją też inne niż te skrajne uczucia. Tak czy owak bohater filmowy rodzeństwo posiada i jak się okazuje, w dobie wszechobecnego załamania, kryzysów i depresji jako choroby cywilizacyjnej, wychodzi mu to na dobre. 

Ostatni film Larsa von Triera stał się głośny między innymi za sprawą skandalu, który reżyser wywołał na canneńskim festiwalu. Nie przeszkodziło to jednak „Melancholii” w udziale w głównym konkursie, a Kirsten Dunst w wygraniu Złotej Palmy dla najlepszej aktorki. „Melancholia” może być uznana za dramat katastroficzny, przedstawia bowiem historię kobiety w depresji, a raczej sióstr w depresji w obliczu końca świata. Warto zaznaczyć jednak, że film nie jest łatwy do oceny, a jego interpretacja może być naprawdę bardzo szeroka. Można mówić o odbiciu lęków reżysera w osobie głównej bohaterki, o depresji, braku dopasowania do otaczającej rzeczywistości. Skupmy się jednak na relacjach między siostrami.

Justine wykreowana przez Kirsten Dunst to kobiet cierpiąca na depresję, która usilnie stara się przekonać najbliższych, że jest silna i daje sobie radę. Poznajemy ją w dniu własnego ślubu, który miał być kolejnym krokiem w udowodnieniu, że wszystko jest w porządku.  Nie da się jednak zbyt długo  udawać, a presja jest zbyt wielka. Pragnienie uwolnienia się z sukni ślubnej to jakby chęć zrzucenia ograniczającego pancerza. Na straży rodzinnego porządku stoi Claire grana przez Charlotte Gainsbourg. Bohaterka trzyma rękę na pulsie. Chce mieć pewność, że wszystko pójdzie zgodnie z planem, bo gdy wesele się uda, życie Justine na pewno się ułoży. Tak, tego możemy być pewni, bo przecież w dzisiejszym chaotycznym świecie podtrzymywanie tradycji to gwarancja normalności. Ta teoria jednak się nie sprawdza. W drugiej części „Melancholii” na Claire spada obowiązek dosłownej już opieki nad siostrą pogrążoną w depresji. W pewnym momencie okazuje się jednak, że opiekująca staje się opiekowaną. W obliczu katastrofy siostry zamieniają się miejscami i od tej pory młodsza z nich będzie tą silną, pogodzoną z niepewnym losem. Stosunki między siostrami w filmie von Triera ewaluują. U Claire od wręcz narzuconego poczucia odpowiedzialności za młodsza siostrę do zaakceptowania jej odmienności i zaufania. Justine zaś powoli zauważa, że siostra też jest człowiekiem i jej życie w wielkiej posiadłości niekoniecznie jest sielanką. Siostry w „Melancholii” w obliczu katastrofy dostrzegają swoje prawdziwe lęki oraz prawdziwe oblicza. Siostrzana więź dopiero wtedy przybiera na sile i staje się naprawdę ważnym elementem w stawianiu czoła katastrofie. Jak dobrze mieć przy sobie siostrę.

Film „Rachel wychodzi za mąż” reżyserowany przez Jonathana Demme nie zdobył takiego rozgłosu jak wspomniana „Melancholia”, lecz nie przeszedł też bez echa, a to za sprawą nominacji Anne Hathaway do Oscara za rolę pierwszoplanową. Film opowiada historię Kym (Hathaway)- narkomanki, która wychodzi na przepustkę z odwyku, aby uczestniczyć w weselu starszej siostry. Jej obecność w domu sprawia, że przygotowania do uroczystości stają się jeszcze bardziej nerwowe. Ojciec stara się zapewnić Kym opiekę i sprawić, by nie czuła się przytłoczona rodzinną atmosferą, lecz jego wyniki przynoszą odwrotny skutek. Rachel (Rosemarie DeWitt) natomiast boi się, że obecność siostry może zakłócić jej wyjątkowy dzień. Siostry nieświadomie zaczynają rywalizować o uwagę reszty rodziny.

Stosunki między Rachel i Kym są ukazane inaczej niż między Justine i Claire. Nie ma tu poczucia obowiązku opieki nad siostrą ani prób matkowania. Jest rywalizacja i wzajemne wyrzuty o brak uwagi i siostrzanych uczuć. Co ciekawe, w obu tych filmach te odmienne relacje ukazane są na tym samym tle- weselu siostry. Ta szczególna uroczystość jest symbolem rozpoczęcia innego, nowego życia, dlatego zapewne jest użyta w tych przypadkach. Filmowe siostry przed wkroczeniem w nowy etap  próbują uporządkować swoje relacje. Wracając do Rachel i Kym- kobiety przedstawione są na zasadzie kontrastu. Rachel jest tą dobrą, przykładną córką, kształci się, zakłada rodzinę. Kym to jej przeciwieństwo-czarna owca rodziny. Rywalizacja i porównywanie nikomu nie wychodzi na dobre. Szczególnie siostrom. Zarówno te z „Melancholii” oraz te z „Rachel wychodzi za mąż” dużo tracą przez takie konfrontacje. Wystarczy, że zauważą, jak są podobne i co je łączy oraz jak są sobie potrzebne, a wszystko się zmienia. Dotychczasowe nieporozumienia wydają się błahe, a siła siostrzanych więzi wystarcza, by je przezwyciężyć. Historie przytoczonych bohaterek pokazują, że mieć siostrę przy boku w trudnych chwilach to być na wygranej pozycji.

fot.listal.com

Parada wielkanocna

Jeśli chodzi o filmy na każdą okazję, to musicale nie zawodzą. Z okazji kolejnych świąt sięgnęłam po "Paradę wielkanocną" Fredem Astairem i Judy Garland w rolach głównych.

Już na początku muszę uprzedzić, że mimo tytułu film z Wielkanocą ma niewiele wspólnego. Co prawda akcja rozpoczyna się i kończy wiosennymi świętami, a na początku filmu Fred toczy taneczną batalię o zajączka, ale nie Wielkanoc jest motywem przewodnim filmu. 

Fred Astaire wciela się w postać Dona Hewesa, tancerza u szczytu sławy. Jego artystyczne plany krzyżuje partnerka, która oznajmia, że zamierza zająć się karierą na własną rękę. Urażony Don postanawia udowodnić, że nie ma ludzi niezastąpionych i z każdej tancerki może uczynić gwiazdę. Wybór pada na młodą kelnerkę Hannah Brown, w którą wciela się Judy Garland.

Jak skończy się film można domyślić się jeszcze przed seansem. Cechą musicali nie jest bowiem oryginalność fabuły. Muzyka, taniec i zdolności aktorów mają rekompensować przewidywalność historii. A nazwisko Astaire w obsadzie jest gwarancją tanecznych popisów na najwyższym poziomie. Za muzykę w filmie odpowiedzialny jest Irving Berlin (twórca White Christmas i piosenki z filmu "Panowie w cylindrach" - Cheek to cheek). Może to tylko moje odczucie, ale główna pisenka filmu It only happens when I dance with you jest do rzeczonego "Białego Bożego Narodzenia" strasznie podobna. 

"Parada wielkanocna", mimo gwiazd w obsadzie, nie jest musiacalem najwyższych lotów. Poprawnie zagrany, zaśpiewany i zatańczony będzie jednak miłą rozrywką na świąteczne popołudnie.

Parada Wielkanocna (Easter Parade) 1948 

reż. Charles Walters

scen. Guy Bolton, Sidney Sheldon, Frances Goodrich, Albert Hackett

wyst. Fred Astaire, Judy Garland, Ann Miller, Peter Lawford

fot.listal.com