Kogel-mogel i Galimatias, czyli bardzo smutne filmy...

Korzystając z faktu, że odpoczywam w domu i mogę oglądać filmy w telewizji :) postanowiłam zobaczyć polską "komedię" - "Kogel-mogel" i jej drugą część "Galimatias". Już dawno żadna seria, żaden film nie wzbudził we mnie takich emocji! Jestem zszokowana, zniesmaczona i jest mi po prostu przykro. Kogel-mogel nie do strawienia!

To nie będzie recenzja, nie będzie tutaj nic obiektywnego. Chcę po prostu skrytykować ten film, bo zawiódł mnie na całej linii i wręcz zasmucił. Czytałam recenzje, ludzie piszą, że to komedia, która nigdy się nie nudzi. Poleciła mi go nawet koleżanka mówiąc, że skoro lubię stare komedie to "Kogel-mogel" muszę zobaczyć. I oto co o nim sądzę.

Na początku jest śmieszny, miły i sympatyczny. Historia młodej dziewczyny - Kasi, która ucieka z zaaranżowanego ślubu, aby zostać studentką. W stolicy znajduje pracę opiekunki do dziecka i tymczasowo mieszka u swojego profesora. Niedługo potem zakochuje się (?) i... no właśnie. Przez cały czas film jest nawet zabawny, ale ostanie sceny przyprawiają o dreszcze. Kasia poznaje wykształconego, światowego chłopaka, który przywozi ją na wieś do nowego domu i nie pytając o zdanie zmusza do małżeństwa słowami w stylu: "Cicho, bo powiem twoim rodzicom co wyprawiałaś w Warszawie!". O zgrozo! Kasia jest musi rzucić studia, zrobić dobrą minę do złej gry i film się kończy. Myślałam, że to żart. Cały film kibicujemy bohaterce, śledzimy jej starania w dążeniu do celu, spełnianiu marzeń, żeby na koniec obserwować jak trafia z deszczu pod rynnę. 

Nie zrażam  się jednak aż tak bardzo, czekam na drugą część. Czytam komentarze, że nasze marzenia nie zawsze mogą się spełnić, czasem nie wiemy co jest dla nas lepsze. Ok, wierzę. Oglądam "Galimatias" i załamuję ręce. Film już nie śmieszy w ogóle i jest zlepkiem kilku kiepsko pomyślanych scen. Okazuje się, że ukochany mąż Kasi ani myśli o jej powrocie na studia, gdyż widzi ją tylko w roli gospodyni domowej i  matki. Cały film dziewczyna stara się przekonać go, że z powiększeniem rodziny mogą poczekać i marzy o powrocie na uczelnię. Znów nic z tego, tradycji staje się za dość i film znów kończy się płaczem głównej bohaterki. 

Proszę mi teraz powiedzieć, czy film jest taki zły czy ja jestem przewrażliwiona? Kasia to bohaterka bardziej tragiczna niż Antygona: uważana przez profesora za najlepszą studentkę, zakrzyczana przez męża i rodziców. Czytam opis filmu, który uprzedza że "Kogel-mogel" to "komedia obyczajowa nieco ironicznie traktująca dążenia do awansu społecznego młodzieży wiejskiej". Młodzieży czy kobiety? To przykre. Czytam dalej, ktoś twierdzi, że bohaterce studia były niepotrzebne, po co się upierała, przecież miała zapewniony byt. Nie chodzi mi tu  poglądy feministyczne, ale film jest niewybaczalnie głupi! Chodzi tu o scenariusz przede wszystkim! Co film miał na celu? To tak jakby uratować Bonda z pułapki, żeby w kolejnej scenie wpadł pod samochód. Co pan Załuski i pani Łepkowska mieli na myśli? Nie wiem i nie wiem też czy tylko ja zareagowałam tak histerycznie? Ma ktoś podobne odczucia czy przesadzam? No cóż. Położę się spać i mimo, że ferie się kończą, to pocieszę się myślą, że w przyszłym tygodniu nikt (mam nadzieję:) na studia wrócić mi nie zabroni. 

fot. stopklatka.pl